یادداشت وزیر سابق کار در مورد برادران لیلا
به گزارش سام فیلم، جماران نوشت: علی ربیعی در مورد برادران لیلا نوشت: پرسشی که به ذهن می رسد آنست که سانسور- حتی در عصر گوتنبرگ و چاپ- چقدر توانسته در دیده نشدن مطلبی اثرگذار شود؟ اگر طرفداران محدودنگر، دوران شاه را به خاطر داشته باشند و یا در دوره پهلوی، کنش گر سیاسی بوده باشند، جواب این سوال را به خوبی می دانند که رژیم پهلوی با وجود اعمال سانسورهای گسترده، تا چه حد در حذف عقاید و نظرات و دیده نشدن آرا دگراندیشان موفق بود؟
از فیلم «برادران لیلا» می توان با نگاهی بدبینانه یک خوانش و برساخت مطلقا سیاسی و با برچسب سیاه، بیرون کشید. اما از نگاهی دیگر، این فیلم روایت گر یک ساختار اجتماعی تغییریافته است که تعارض بین جامعه پرتلاطمِ درحال گذار با بافتهای سنتی اش را به خوبی نمایش می دهد. از این منظر، با خوانشی واقع گرا، می توان سازه های اجتماعی پاسخگو برای ساخت رابطه بین نهادها و آدمها را از آن بیرون کشید. با وجود این، در نقد خوانش محدودنگر چند نکته قابل تامل است: یک: پرسشی که به ذهن می رسد آنست که سانسور- حتی در عصر گوتنبرگ و چاپ- چقدر توانسته در دیده نشدن مطلبی اثرگذار شود؟ اگر طرفداران محدودنگر، دوران شاه را به خاطر داشته باشند و یا در دوره پهلوی، کنش گر سیاسی بوده باشند، جواب این سوال را به خوبی می دانند که رژیم پهلوی با وجود اعمال سانسورهای گسترده، تا چه حد در حذف عقاید و نظرات و دیده نشدن آرا دگراندیشان موفق بود؟ حال در عصر ارتباطات و زمانه حاکمیت پلتفرم های متعدد، آیا سانسور و عدم اجازه پخش فیلم و نشر می تواند همراه با موفقیت باشد؟! به اعتقاد من، نتیجه معکوس است و سبب ایجاد موج دیده شدن بیشتر هم می شود. دو: یک سندرم قدرتمند و مشترک به نام «میل به ندیدن و نشنیدن واقعیت های تلخ» در بین بیشتر سیاستمداران و مجریان دیده می شود. اما باید به خاطر داشت، بر طبق قاعده مندی اجتماعی، اختفای حقیقت، تغییری در وجود حقیقت ایجاد نمی نماید. سه: «برادران لیلا» می تواند به عنوان یک فیلم کاملا اجتماعی درحال و هوای جامعه ایران خوانش شود. پخش اینگونه آثار، فیلم ها و نوشته ها که می تواند فراهم کننده زمینه ای برای طرح موضوعات و گفتگوهای اجتماعی باشد و پایه های (حتی چالشی) را برای گفتگو پدید آورد، برای داشتن یک جامعه امن و با ثبات ضرورت دارد. چهار: از نگاهی فرصت ساز، پخش این فیلم می تواند علاوه بر کمک به بازگشت مرجعیت رسانه به داخل، موجب شود تا صدای داخل در داخل تولید، پخش و شنیده شده و مورد گفتگو قرار بگیرد. هم چنین از گرایش جامعه به «زیرآبی دیدن» پیشگیری می کند و جامعه را از حالت «پچ پچی» خطرناک به جامعه «گفتگو محور» و «قابل رویت در سطح» تبدیل می کند. هر سیستمی، به ویژه حوزه فرهنگ و رسانه، هنر، ادبیات، کتاب و سینما اگر نتواند با مقتضیات زمان و تغییرات اجتماعی و تکنولوژیکی همگام شود محکوم به شکست است.
۲۵۹۲۵۹
منبع: سام فیلم
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب