منتخبان تئاتر ۱۴۰۳ از دریچه مهر؛
جزیره لؤلو یادآور یک تئاتری فقید نمایش ناتمامی که به صحنه رسید
به گزارش سام فیلم، نمایش جزیره لؤلؤ در فضایی فانتزی و با الهام از رمان جزیره گنج، روی صحنه رفت و تبدیل به نسخه تکمیل شده اثری شده که مرگ فرصت تکمیل آنرا به آتیلا پسیانی نداد.
به گزارش سام فیلم به نقل از مهر، گروه هنر خبرگزاری مهر می خواهد در طول ایام نوروز، به سراغ یک چهره تئاتری برجسته که در سال ۱۴۰۳ با اثر نمایشی موفقی روی صحنه رفته است، برود. همینطور در گزارش های پیش رو به هنرمندان جوانی هم می پردازیم که پارسال در تئاتر ایران خوش درخشیدند و نمایش هایی را به صحنه بردند که هم مورد توجه مخاطبان قرار گرفت و هم منتقدان به آن روی خوش نشان دادند.
در این گزارش به سراغ نمایش «جزیره لؤلؤ» به کارگردانی مشترک آتیلا پسیانی و ستاره پسیانی رفته ایم.
دختری که کار ناتمام پدر را تمام کرد
شاید عمده مخاطبان هنگام تهیه بلیت این نمایش از سایت های مربوطه، هنگام رسیدن به اسم کارگردان به تعجب وا داشته شدند، چونکه نام آتیلا پسیانی و ستاره پسیانی کنار هم در کسوت کارگردان قرار گرفته بود، آن هم دقیقا در زمانیکه در ۱۶ مهر ۱۴۰۲ آتیلا پسیانی برای همیشه چشم از جهان فرو بست. اما این نمایش اثری بود که آتیلا پسیانی به آن علاقه سرشاری داشت و انگار «جزیره لؤلؤ» همان کار ناتمام وی بود که سر انجام توسط دختر او به ثمر رسید و روی صحنه رفت تا این پروژه ناتمام به پایان برسد. گویا آتیلا پسیانی تمرینات این اثر نمایشی را قبل از مرگ، شروع کرده بود، اما عجل او را امان نداد که خودش این اثر را بعنوان آخرین کارش در گروه هنری «بازی» روی صحنه ببرد.
حضور روی صحنه ایرانشهر، در ۲ نوبت
«جزیره لؤلؤ» به نویسندگی مشترک آرش نعیمیان و خسرو پسیانی (با اقتباسی آزاد از رمان «جزیره گنج»، نوشته رابرت لویی استیونسن) و کارگردانی مشترک آتیلا پسیانی (آغاز کار) و ستاره پسیانی (پایان کار) در ۲ نوبت در سالن حمید سمندریان تماشاخانه ایرانشهر از ۱۳ مهر تا ۱۶ آبان و سپس از ۱۷ بهمن تا ۲۴ اسفند ۱۴۰۳ روی صحنه رفت که با اقبال مخاطبان هم مواجه گردید. گروه بازیگران این اثر نمایشی را ملودی آرام نیا، خسرو پسیانی، نوید جهان زاده، الناز حبیبی، مهدی حسینی نیا، روح الله حق گوی لسان، پویا سعیدی، کاظم سیاحی، ناز شادمان، مهدی صدر و فاطمه نقوی تشکیل دادند.
قابل لمس بودن ردپای آتیلا پسیانی
در برخورد با این نمایش نکته ای که در ابتدا برای اهالی تئاتر قابل لمس است، قابل درک بودن رد پای آتیلا پسیانی است که در گام نخست از روایت اثر و سپس در کارگردانی هم ملموس است و انگار که ستاره پسیانی از خط مشی کارگردانی پدر قبل از فوت وی بهره گرفته است و روی همان مدار پیش رفته است که این مدار برای مخاطبان تئاتری که تجربه برخورد با آثار آتیلا پسیانی را داشتند، کاملا قابل درک است.
این شاید ادای احترامی از طرف دختر به پدر بود، اما بدین معنا نیست که ستاره پسیانی هیچ خلاقیتی از خود در این نمایش، بروز نداده است، بلکه وی در حفظ توازن میان شیوه کارگردانی پدر و خلاقیت های فردی خود، موفق عمل کرده است و نمی توان این نمایش را فاقد هویت و اهمیت دانست.
«جزیره لؤلؤ» در روایت
در زمینه روایت، نمایش در فضایی فانتزی شکل می گیرد و با الگوی سفر قهرمان پیش می رود. این روایت خطی و ساده است و ذهن مخاطب را گمراه نمی نماید. شخصیت های نمایش به طور عمده در چارچوب تیپ باقی می مانند، چون که در این نوع روایت ها، کاراکتر چندان موضوعیت ندارد و توجه مخاطب بیشتر به خلق موقعیت های مختلف معطوف می شود.
اهمیت کنترل قوه خلاقه در کارگردانی
در کارگردانی هم ما با میزانسن های غیرخطی مواجه هستیم که سیال بودن زمان و مکان را بشکلی بهتر ترسیم می کند و این نوع میزانسن دهی درخور روایت اثر است. نکته مهم در این بخش اینست که ستاره پسیانی در کنترل خلاقیت خود موفق عمل کرده و مجذوب تمام ایده های خود نشده است، چون این مسئله حتی از کارگردانان باتجربه هم سر می زند که به دلیل فانتزی بودن فضا، در جهت خلق میزانسن بشکلی عمل می کنند که مخاطب متوجه ردپای کارگردانی در تک به تک حرکات بازیگران می شود و این همان خطری است که هر لحظه امکان دل زدگی مخاطب را بهمراه دارد.
یک دستی گروه بازیگران و یک سیاحی توانمند
در گروه بازیگران این نمایش، یک دستی مطلوبی حس می شود و مخاطب توجه صد در صدی خویش را تنها جلب یک نفر از بازیگران نمی کند که این مورد هم از اهمیت نسبی برخوردار است، چونکه در این دسته از آثار که نمایشنامه در راه خلق کاراکتر پیش نمی رود، نباید توجه به یک نفر معطوف شود. چون این توجه بیش از اندازه، مخاطب را از مسیر روایت منحرف می کند. از سوی دیگر کاظم سیاحی در سطح دیگری از فهم نقش در صحنه حاضر است. او با استفاده حداکثری از بیان و بدن خود می کوشد تا موقعیت ها را به بهترین شکل ممکن روی صحنه ایجاد نماید. بازی غلو شده وی که خصوصیت های تیپیکال نقش را به خوبی نشان می دهد، از نکات برجسته این اثر است.
یک کمدی فانتزی موفق
در نهایت «جزیره لؤلؤ» یک اثر کمدی هجو است که با تشکیل موقعیت های دراماتیک به یک روایت منجسم ختم می شود. میتوان این اثر را در دسته کمدی های فانتزی موفق قرار داد که به اصول کمدی موقعیت هم وفادار می ماند.
منبع: سام فیلم
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
کامنتهای بینندگان سام فیلم در مورد این مطلب