درباره ی جشنواره فجر و لحظات غریبش پوشیدن لباس ناامیدی
به گزارش سام فیلم، فرض کنید که یک جشنواره سینمایی مطرح مثل جشنواره کن تصمیم بگیرد دیگر از فیلمسازان مشهور برای اکران فیلمشان دعوت نکند.
جشنواره کن از حضور ستاره گان سینمای جهان خالی باشد و عده ای فیلمساز تازه کار در جشنواره کن حضور داشته باشند.
در چنین فضایی بااینکه ممکنست فیلمسازان نوگرا و جوان که اثر باکیفیت داشته باشند هم معرفی شوند اما یک فستیوال بیش از فیلمساز جوان و نو بر پایه تجربه های فیلمسازان کارکشته و اهمیت آثار آنها برای مخاطبان اعتبار کسب می کند.
عکاسان و خبرنگاران گوناگون از سرتاسر جهان برای پوشش این رویداد به این جشنواره می آیند تا جدای عکاسی از سینماگران مشهور با پرسش و پاسخی دقیق و ایجاد چالش و گفتگو به روند حرکت سینما جان ببخشند.
شاید مقایسه جشنواره کن با فیلم فجر کمی غیرمتعارف به نظر برسد اما از پس این مقایسه است که می شود از اُفول یک رخداد سخن گفت.
در رخداد سینمایی که اسامی اثرگذار و شناخته شده حضور ندارند استفاده از عنوان جشنواره کارکردی ندارد. این روند برگزاری نه حسی برای عکاسان و خبرنگاران به وجود می آورد و نه ذوقی برای عموم علاقمندان و زمانی که این ذوق کشته شود عملاً رونق هم می رود.
از طرفی جشنواره امسال نتیجه ی همان خالص سازی است که در مدت دو سال اخیر رخ داده است. در هر روز جشنواره حداقل یک فیلم دفاع مقدس یا راهبردی اکران شده است که فضا را به سویی برده که حس حضور در جشنواره دفاع مقدس را به وجود می آورد.
فیلم هایی که با فرمول های مشخصی که این سالها در بعضی از ارگان ها ساخته می شوند پیش رفته است. حتی در این دو سال با ادغام بخش بین الملل و ملی رونق جشنواره بین المللی فجر هم به نابودی کشیده شد. فضایی که با یک گفتمان سینمایی و رونق بحث و گفتگو جدیت داشت حالا با نفوذ و مبناهای ایدئولوژیک به یک دورهمی تبدیل گشته که شبیه به تنیدن پیله است.
فیلم هایی که گاهی به سبب ضعف های گوناگون در اجزاء مختلفش قابل بحث هم نیستند و انگار فقط به بازاری برای دریافت بودجه و خرج آن برای عده ای مشخص تبدیل گشته و آن چه در این بین اهمیتش را از دست داده، هنر سینما است.
خیلی از فعالان در حوزه های مختلف سینما برای خود جایی در جشنواره پیدا نمی کنند و آن اتمسفر پر از هیجان و تلاش و پیگیری جای خودرا به محیطی داده که کمتر کسی در آن رغبت به حضور و گفتگو دارد. فضایی بی تعامل و یک سویه که عده ای در آن حس مالکیت و دیگری حس غربت دارند.
از دست رفتن فضاها به صورتی از دست رفتن همان موضوع اصلی است که عده ای را به بهانه ای کنار هم جمع می کند و بااینکه به سبب اهمیت صنعت سینما، شاید نتوان این تصور را داشت که سینما به محاق برود اما جشنواره به عنوان مهم ترین رخداد سینمایی به سمت کمایی می رود که زمان بیرون آمدن از آن معین نیست.
شاید به کاربردن واژه امید به تن روزگار ما نشیند اما به قول مولانا: زنهار امید را مَبُر.
باید جشنواره را هم به گذران سالها سپرد و به زمان و دگرگونی هایش دل بست.
245245
منبع: samfilm.ir
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب