گلایه های تند از نحوه برخورد با احمدرضا درویش
سام فیلم: به گزارش سام فیلم، چهلمین قسمت از برنامه «نقد سینما» روی آنتن رفت و در میز گفتگوی ویژه «نقد سینما» با مبحث «سینما؛ صنعت استراتژیک» علیرضا رضاداد از مدیران سابق سینمایی با گلایه های تند خود از برخورد با سینماگرانی مانند احمدرضا درویش یاد کرد.
به گزارش خبرگزاری سام فیلم، علیرضا رضاداد از مدیران سابق سینمایی که سابقه مدیرعاملی بنیاد سینمایی فارابی و دبیری جشنواره های مهمی در سینما را دارد در برنامه نقد سینما اظهار داشت: شکل برخورد با احمدرضا درویش سبب عدم رغبت سینماگران به تولید آثار استراتژیک شد.
ابعاد سینمای ایران متناسب رشد نکرده است رضاداد در شروع سخنان خود در رابطه با استفاده کمتر از ظرفیت سینما برای انتقال مفاهیم تمدنی بیان نمود: در ابتدا یاد نماییم از فداکاری های مردم غزه و درود فرستیم بر روان پاک شهدای مظلوم و بیگناه غزه. در چنین مناسبت هایی ما بیشتر یاد غفلت ها و کم ظرفیتی هایمان می افتیم. از «بازمانده» سیف الله داد یاد می کنم که جزو آثار مهم در رابطه با مسئله غزه است. باید از دیگر عزیزانی که آثاری در این حوزه تولید کردند، حال با هر کیفیتی تشکر نماییم.
این کارشناس فرهنگی افزود: ابعاد سینمای ایران نسبت به ظرفیت و تولیداتی که داشته، متناسب رشد نکرده است. در واقع به لحاظ وجود منابع پشتیبان، تمایل، منابع انسانی و.... ظرفیت هایی وجود دارد و می شود آنرا فعال کرد. در تناسب ظرفیت تولید و نمایش، سهم اولویت ها ناچیز شده اند و همه اولویت ها نتوانسته است در سینما بروز و ظهور پیدا کند.
رضاداد مطرح کرد: نهادها و سازمان های دولتی با تغییر مدیریت های مختلف اثرات زیادی داشتند. بعنوان مثال انجمن سینما دفاع مقدس با تغییر مدیریت سال ها در سکوت فرو رفته بود. در بازه ای سازمان سوره، سازمان تبلیغات و حوزه هنری توجه بیشتری به تولیدات سینمایی و بخش خصوصی داشتند. همینطور آمار تولیدات حوزه هنری و شناور بودن تعداد و نوع فیلمها است که به استراتژی مدیریت آن برمی گردد.
مدیرعامل اسبق بنیاد سینمایی فارابی افزود: شاید مطلوب ترین شکل ماجرا این باشد که ما مسئله مقاومت را دغدغه بخش خصوصی برای افراد علاقه مند و فضا و فرصت را فراهم نماییم. بعنوان مثال حوزه هنری یک زمان پرچم دار فیلمهای دینی بود و افرادی مانند مجید مجیدی و رضا میرکریمی آثاری را تولید کردند که اتفاقا ساخت فیلم دغدغه شخصی شان بود و با سفارش کسی فیلم نمی ساختند. آدم دغدغه مند در حوزه دفاع مقدس و حوزه مقاومت کم نداریم. در قسمت مقاومت به وجه فیلمسازی کمتر توجه شده است. از نظر من تغییر و بی ثباتی مدیریت و یا تغییر سیاست ها سبب شد به برخی مسایل در سینما به صورت جدی پرداخته نشود.
گفت وگو با فیلمسازان مغفول مانده است دبیر اسبق جشنواره فیلم فجر خاطرنشان کرد: ما باید به بخش خصوصی اعتماد و سازوکارهایی را در این بخش پیدا نماییم. همینطور نهادهای مربوطه ریسک سرمایه گذاری را برای بخش خصوصی از بین ببرد. موسسات اقتصادی که سودآوری دارند و تمایل به کار فرهنگی، بهتر است مالیات شان را صرف اثر هنری کنند. آمریکا به این شکل پیشرفت کرده است. در واقع مالیات نباید به دولت تحویل داده شود چون چرخه اقتصادی آن از بین می رود. پس تصدی گری دولتی باید به حداقل خود برسد و سازوکارها را تسهیل کند. دولت با بخش خصوصی باید تعامل داشته باشد همنین در نقاط بحرانی باید بیشتر از بخش خصوصی حمایت کند.
رضاداد در انتها اظهار داشت: در دهه گذشته یک ترس از ورود برخی فیلمها به وجود آمد که ریشه آن فیلم «رستاخیز» بود. ما ۱۲ سال است آقای درویش را نداریم. در واقع فیلمسازان برخی مضامین را دنبال نمی کنند چونکه معتقدند «سری که درد نمیکنه برای چی دستمال ببندم». متاسفانه گفتگو با فیلمسازان مغفول مانده است و وظیفه داریم فضا را فراهم نماییم. بخشی از مشکلات روزمره سینما فقدان فضای گفتگو است.
«جنگل پرتقال» و یک دست مریزاد برای کارگردان نخستین بخش نقد سینما به میز نقد سینمای ایران اختصاص داشت که محمد صابری روزنامه نگار سینمایی و افشین علیار منتقد از فیلم سینمایی «جنگل پرتقال» گفتند.
افشین علیار ابتدا بیان نمود: این اثر بعنوان نخستین ساخته بلند آرمان خوانساریان از فیلمهای مهم جشنواره فجر ۴۱ بود. زمانیکه برای دومین بار این فیلم موفق را دیدم به این نتیجه رسیدم که همچنان سرپاست. در این برهه از سینما که با کمبود داستان مواجهیم، به شیوه درست قصه گویی می کند و همین مهم می باشد. شاید این خصوصیت به تنهایی کافی نباشد اما با عنایت به نخستین اثر کارگردان فیلم قابل قبولی است.
در ادامه محمد صابری خاطرنشان کرد: من بشدت فیلم «جنگل پرتقال» را دوست دارم و باید دستمریزاد جدی به آرمان خوانساریان بگویم بابت خلق این داستان. جدی ترین کاری که این فیلمساز کرده است، خلق کاراکتر «سهراب بهاریان» است که طبق مصاحبه های فیلمساز برگفته از شخصیت خودش است. این کاراکتر بسیار عمیق و فکر شده است به صورتی که خارج از فیلم میتوان در رابطه با آن حرف زد. این اثر قصه گوست و فارغ از انتقال پیام قصه اش را تعریف می کند و برگ برنده آن است.
وی افزود: ما پیش از این در رابطه با فیلم اولی هایی صحبت کردیم که به سراغ هویت رفتند. چیزی که در فیلم آرمان خوانساریان برایم تازگی داشت، صحبت در رابطه با هویت جعلی و یا به تعبیر امروزه هویت فیک است؛ که در زیست مجازی مردم جهان را درگیر خود کرده. آن چیزی که کاراکتر «سهراب» را برای من تازه می کند، فاخرپنداری در نیمه اولیه فیلم است که در نهایت در هم شکسته می شود.
امیررضا مافی در ادامه بیان نمود: من معتقد هر دو منتقد به فرامتن فیلم توجه می کنید. فیلم قصه آدم ناتوانی است که فکر می کند آدم مهمی است اما فرصت مناسبی برایش رخ نداده است و چیزی بیشتر از این ندارد. شاید چون نقد این آدم ها در ذهن ما وجود دارد، فیلم به مذاق شما خوش نشسته است. در فیلم لایه هایی وجود دارد که باید واکاوی شود و صرفاً قصه خوب برای فیلم کافی نیست. نقاط مثبتی که برای فیلم بیان شد، از جنس سینما نیست و فرامتن شماست.
در ادامه علیار تصریح کرد: شخصیت «سهراب بهاریان» رفته رفته در فیلمنامه شناخته می شود و آرمان خوانساریان به نظر من فیلمنامه را با جزئیات کامل نوشته است. همینطور بحث روانشناسی شخصیت بشدت در این فیلم رعایت شده است.
صابری بیان نمود: شخصیت «سهراب» برای من بسیار درخشان بود و از نظرم نقطه گذاری درستی روی آن اتفاق افتاده است. این کاراکتر از جایی به پس از مرحله «بودن» به مرحله «شدن» تغییر پیدا می کند. پیام زمانی در فیلم پرارزش است که در بستر قصه تعریف شده باشد و آرمان خوانساریان به درستی اینکار را انجام داده است. چون قصه در این اثر درست تعریف شده، فیلمساز هیچ دخالتی روی روند تحول شخصیت ها نداشته است.
وی تصریح کرد: رویکرد فیلم به لحاظ نقد این جنس از هویت مجعول که مبتلابه ماست، خیلی مهم است. شخصیت «سهراب» از جایی به بعد با خود مواجه می شود. ناگفته نماند که قصه اگر جان مایه درستی داشته باشد، به مخاطب اجازه می دهد برداشت خویش را داشته باشد.
245245
منبع: samfilm.ir
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب