سندروم پای بی قرار نمایش زندگی در مرزهای بی قراری
به گزارش سام فیلم، کارگردان نمایش سندروم پای بی قرار از دغدغه مهاجرت و چالش های اجرایی این اثر هنری با سبک آوانگارد و رئالیستی در اصفهان سخن گفت.
خبرگزاری مهر، گروه استان ها - کورش دیباج: تئاتر، هنری بی انتهاست که مرزهای حقیقت و تخیل را به هم پیوند می دهد و بستری برای طرح دغدغه های انسانی فراهم می آورد. هر اثر نمایشی، در عین روایت داستانی خاص، فرصتی برای بازاندیشی در رابطه با زندگی، احساسات و جامعه به مخاطبان می بخشد. نمایش «سندروم پای بی قرار» به کارگردانی احسان فاضلی یکی از این آثار است که با نگاهی هنری و خلاقانه، مخاطبان را به تماشای تجربه ای متفاوت دعوت می کند. این نمایش از ۱۳ دیماه در تماشاخانه ماه حوزه هنری اصفهان به صحنه رفته و مقرر است تا پایان این ماه اجراهای خویش را ادامه دهد.
احسان فاضلی بعنوان کارگردان و طراح صحنه، با تیمی از هنرمندان حرفه ای توانسته اثری را به صحنه ببرد که در کنار جنبه های هنری، چالش های اجتماعی و انسانی را هم مورد توجه قرار می دهد. در این گفتگو با وی، از نگاهش به تئاتر، نگاههای هنری و چالش های این اثر نشسته ایم.
*ایده و انگیزه اصلی شما برای خلق این نمایش چه بود؟
هر نمایشنامه ای از یک دغدغه شروع می شود. در این نمایش، به دنبال بازتاب دغدغه ای بودم که امروز خیلی از افراد جامعه ما با آن مواجهند. برای من، تئاتر ابزاری برای طرح پرسش است، نه عرضه پاسخ های قطعی. ایده اصلی این اثر در کنار نمایشنامه قوی علی حاتمی نژاد و رئوف دشتی شکل گرفت، و تلاش کردم با تمرکز بر احساسات و تجربیات انسانی، فضایی خلق کنم که مخاطب بتواند در آن به کشف و تجربه بپردازد.
*نمایش «سندرم پای بی قرار» بر چه محوریت هایی شکل گرفته و چه دغدغه ای را دنبال می کند؟
دغدغه اصلی این نمایش مساله مهاجرت است؛ موضوعی که اینروزها برای نسل امروز بسیار جدی شده است. در این نمایش تلاش کرده ایم بدون هیچ گونه قضاوتی، روایت هایی از افراد مختلفی که تجربه مهاجرت را داشته اند به تصویر بکشیم. این داستان ها، تلفیقی از لحظات تلخ و شیرین هستند. همان گونه که جایی خواندم، غم مهاجرت گاه به اندازه سوگ از دست دادن والدین عمیق و سنگین است. ما خواستیم این احساسات را از زوایای مختلف به مخاطب منتقل نماییم.
*فضای اجرایی و شیوه های کارگردانی در این اثر چگونه شکل گرفتند؟
این نمایش در فضایی طراحی شده که دیالوگ ها کاملا واقع گرایانه هستند، اما شیوه اجرایی آوانگارد انتخاب شده است. من تلاش کردم با استفاده از طراحی صحنه مینی مالیستی و میناتوری، تمرکز مخاطب را بر جزئیات و تخیل او برانگیزم. طراحی حرکت و میزانسن هم بگونه ای تنظیم شده که هر شخصیت روایت منحصربه فرد خویش را داشته باشد، اما در عین حال انسجام کلی اثر حفظ شود. این سبک اجرایی به من اجازه داد که مخاطب را درگیر حسی عمیق تر کنم.
*یکی از خصوصیت های خاص اجرای این نمایش، طراحی صحنه و فضاسازی آن است. چه معیارهایی در طراحی این بخش مد نظر داشتید؟
طراحی صحنه برای من همیشه چیزی فراتر از یک پس زمینه بصری است. اینجا تلاش کردم فضا بگونه ای طراحی شود که تخیل مخاطب فعال شود. استفاده از طراحی مینیمالیستی در صحنه سبب شد تا مخاطب بتواند به جای دیدن همه چیز، آنرا در ذهن خود تکمیل کند. همینطور توجه ویژه ای به حرکت های کوچک و هماهنگی نور و صدا داشتم تا این حس تقویت شود. این هماهنگی ابزار مهمی برای روایت داستان در این اثر بود.
*تیم بازیگری و عوامل شما چه کسانی بودند و چگونه در راه خلق این اثر نقش ایفا کردند؟
من افتخار داشتم با گروهی از هنرمندان حرفه ای کار کنم. بازیگران ما به ترتیب حضور عبارت بودند از رادنوش مقدم، مهدی تقی زاده، احسان شهبازی، میثم جعفری و غزل نظام زاده. همینطور زینب رضایی و مریم طالبی بعنوان دستیاران کارگردان اهمیت بالای ی در هماهنگی ها داشتند. احمد سهی مدیر تولید این نمایش بود. طراحی صحنه را خودم انجام دادم، اما همکاری ثمین بابایی در قسمت موسیقی، هادی شبان در طراحی نور، مرجان روحانی فر در طراحی لباس و وحید مومن زاده در قسمت عکاسی کمک بزرگی بود. این نمایش بدون تلاشهای این تیم به شکل کنونی خود نمی رسید.
*به عنوان یک کارگردان، چه چالش هایی در راه اجرای این نمایش با آن مواجه شدید؟
هر نمایشی چالش های خاص خویش را دارد. یکی از اشکالات اصلی، محدودیت های زمانی و مکانی در اصفهان است. سالن های محدود، گروه ها را با برنامه ریزی های سخت و گاهی نامطلوب روبه رو می کند. از طرفی، شرایطی مانند فصل اجرا و هم زمانی با مناسبت های خاص می تواند روی استقبال مخاطب تاثیر بگذارد. با این وجود، حمایت های مسؤلان حوزه هنری اصفهان، همچون آقایان قربانی، نوری و هنرمند، کمک بزرگی برای رفع بخشی از این چالش ها بود.
*طراحی و استفاده از نور و صدا چه نقشی در روایت و فضاسازی این نمایش داشت؟
نور و صدا ابزارهای اصلی من برای ایجاد فضا و احساس در این نمایش بودند. طراحی نور توسط هادی شبان بگونه ای انجام شد که لحظات کلیدی را برجسته کند و لایه های جدیدی به روایت اضافه کند. موسیقی ثمین بابایی هم به صورت هماهنگ با داستان، فضایی ایجاد کرد که مخاطب بتواند بهتر با لحظات تلخ و شیرین اثر ارتباط برقرار کند. در واقع، این عناصر مکمل روایت و احساس کلی نمایش بودند.
منبع: samfilm.ir
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب