مافیای سینمای ایران وجود خارجی ندارد
سام فیلم: به گزارش سام فیلم، در همین ابتدا عارضم که لطفاً با عنایت به شرایط کنونی با اصطلاح «مافیا» شوخی نکنیم.
سال هاست در حوزه سینما، از بیرون جریان اصلی تا فعالان بدنه سینما، از دانشگاه تا تولید به هر کسی بر می خوریم، دست به سمت فرد یا اشخاصی خاص برده و هرگونه عدم موفقیت در حوزه سینما را به عبارت «مافیای سینمای ایران» منتسب می کند.
چرا می گویم سینمای ایران مافیا ندارد؟ دلیل بسیار روشنی دارد. دقت کنید، وقتی کل گردش سینمای کشور با تمام تورم ها و دستاوردهای راست و دروغش، به اندازه بودجه سالیانه دو یا سه باشگاه لیگ برتری فوتبال مثل استقلال و پرسپولیس و سپاهان نیست، وقتی چرخه مالی آن کمتر از شرکتهای دست دوم حوزه اقتصاد است، آخر دیگر چه مافیایی؟ سینمایی که هنوز پس از سال ها شعار مدیران و تهیه کنندگانش برای ضرورت صنعتی شدن، هنوز نتوانسته حتی در بحش خصوصی به یک کمپانی مستقل برسد، منظورم نه در حد ۵ قلوهای هالیوود یعنی پارامونت، براداران وارنر، دیزنی، سونی و یونیورسال که خیر منظورم مجموعه ای است که بتواند از پیش تولید تا پس تولید و اکران و پخش را خود در ساختار سخت افزار و نرم افزاری اش پیش ببرد. ساختار سینمایی که هنوز اسیر هزار گونه مجوز است و صنفش هم به گواه خود اهالی صنوف، ماهیت صنف به معنای واقعی ندارد و عمده کارکردش مدیریت خدمات دولتی مثل بیمه تأمین اجتماعی و تکمیلی و وام های ناچیزِ قرض الحسنه نهاد صندوق هنرِ وزارت ارشاد است، دیگر چه مافیایی! کجاست آکادمی فنی سینمای ایران؟ کجاست نظام ارزیابی کیفی اکران و نمایش در سالن های سینما؟
وقتی صحبت از مافیای سینما می نماییم، این اصطلاح مافیا فورا به مافیای سیسیل و ختی شکل سینمایی آن در پدرخوانده را به خاطر می آورد که حتی قادر بود دولت و حکومت عوض کند! اینجاست که عارضم که با کلمات شوخی نکنیم. سال ها پیش درگیر یک پروژه پژوهشی در مورد صدمه شناسی نظام اکران و نمایش در سینمای ایران بودم، یکی از پخش کننده های مطرح کشور که نامش محفوظ، گفت آقا اسم از فلانی و بهمانی نبرید که مافیای پخش دارد و سینما! آخر این چه مافیایی است که گردش مالی اش مجموعاً به اندازه چند مجتمع آپارتمانی در شمال شهر تهران نمی شود! در پروژه دیگری یکی از فعالان پرکار پس تولید می گفت روزی گروهی از اعضای صنف تهیه کنندگان سینما، سراغ یکی از وزاری حوزه صنعت برای رفع مسائل مالی سینما رفتند، وقتی وزیر مربوطه از سقف و گردش اقتصادی کل سینما آگاه می شود مبحث را به معاون خود واگذار می کند. با اعتراض سینماگران، معاون مذکور می گوید: آخر چه توقعی دارید وقتی کل گردش مالی مد نظر شما به اندازه یکی از شرکتهای سطح اول که نه، به قدر شرکتهای تابعه زیرمجموعه او نیست، خودش وارد عمل شود، برای شما در حد معاونت کار راه می افتد...!
به هر حال مراد از این روایتها اشاره به این نکته بود که دوستان بیهوده برای خودمان غول نتراشیم، ماجرا خیلی کوچک تر از این حرف هاست، چند زد و بند برای دو پروژه بیش تر گرفتن در حزوه تولید، و چند پلان و سکانس بیش تر مقابل دوربین رفتن و در نهایت یکی دو هفته اکران مضاعف با چند سالن افزون تر را به مافیا تعمیم ندهیم! بله سینمای ایران گرفتار صدمه های گوناگونی در پس پرده است! اما مافیا لقمه بزرگی است که به هیچ وجه در دهان سینمای ایران با این فشارهای حاکمیتی و صنفی و فردی جای نمی گیرد. به جای این امر پیشنهاد می کنم بمناسبت روز ملی سینما تلاش نماییم بیشتر در کنار هم باشیم. سفره را بزرگ تر نماییم. وفاقی که شعار رئیس جمهور منتخب است مد نظر قرار داده و در کنار این سوگولی دوس داشتنی مان که با تمام دشواری ها با بدن رنجورش از دهه های مختلف گذر کرده باشیم که سینمای ایران ثابت کرده از تمام این من و ماها بزرگ تر و ارزشمندتر است.
*پژوهشگر برتر در عرضه طرح های پژوهشی ششمین دوره جایزه پژوهش سال سینمای ایران، ۱۴۰۲
۲۴۳
منبع: سام فیلم
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب