آقای مهرجویی سفره ی پهن نشده ی خانه ی شما کابوس ابدی ما شد
به گزارش سام فیلم، این زنگ ساعت ها نیست که بامداد ها ما را از خواب بیدار می کند. این خبرهای شوم است که زندگی را از ما می رباید. ابتدای بامداد وقتی مقرر است پی آغاز باشیم در چاه بی نهایتی فرو می رویم. یخ می نماییم. یخ می زنیم و منجمد می مانیم تا خبری دیگر آوار شود.
چند بار اول صبح، پیش از سرزدن سپیده دم خبرهای هولناک را شنیده ایم؟ اتفاق شوم در سیاهی شب رخ می دهد و پرده ی شب که برداشته می شود خبر آن اتفاق هولناک، آدمی را در بهت و حیرت فرو می برد.
داریوش مهرجویی فردا بامداد مقرر است بابت اتفاقی که شنبه شب رخ داد و ادامه ی روزهای زندگی را از او ربود تا خانه ی ابدی اش بدرقه شود. چه خوش شانس بودیم ما؛ در عصر و زمانه ای نفس کشیدیم که مهرجویی در آن زیست. ما آخرین نسلی هستیم که روی صندلی های سینما، هامون را دیدیم و لیلا و پری و درخت گلابی را. لحظه لحظه ی فیلمها را نفس کشیدیم.
فکر می کنم به دستی که زندگی را با مرگ معاوضه کرد. به تیغه ی برنده ای که گردن مهرجویی را نشانه گرفت. حیات ستونی ستبر از سینما را.
وقتی شنیدم آخرین پیامکی که برای دخترش فرستاده، خطابی بوده برای خوردن شام، سفره برایم مفهومی دیگر پیدا کرد. مهرجویی در فیلم هایش بارها و بارها خانواده ی ایرانی را سر سفره نشاند. با خلق تصاویر بدیعی که تنها از عهده ی او بر می آمد، همه را به کبابی میهمان کرد که در خانه ی درحال ویرانی اجاره نشین ها پخته شد. صحنه ی پختن شله زرد نذری در حافظه ی بصری همه ی ما هست، مهرجویی بر پرده ی نقره ای سینما این تصویر را جاودانه کرد. شام های دو نفره ی لیلا و مردی که به بهانه ی بچه دار شدن زنی دیگر را در خانه ی امن لیلا جا داد. وقتی سارا، نگران واکنش حسام به راز پنهانش بود، هم غذا و سفره نقشی اساسی را در تصاویر ایفا کرد. سارای فیلم سارا سفره ی بزرگی گسترانید تا آخرین تولد همسرش را جشن بگیرد.
سفره ای که برای همه بر سر آن جا بود در میهمان مامان پهن شد. حالا که زندگی را از مهرجویی ربودند و او را از ما، تک تک فریم هایی که مقابل چشم مان خلق شده است معنا و مفهومی دیگر می یابد.
هامون، این تجربه ی بی نظیر و جریان ساز سینمای ایران را به یاد بیاورید. صحنه ای که سفره را در آن باد برد. کسی نتوانست دور سفره ای که قرار بود همه را جمع کند، بنشیند. انگار در فیلم هامون پیشگویی کرده بود که این سفره از کف می رود و کم کم جایی برای جمع شدن باقی نخواهد ماند. آن دیالوگ درخشان را به خاطر بسپارید: «خواب دیدم که در سردابه قرون وسطایی سلاخی شدم».
داریوش مهرجویی دخترش را برای شام فراخوانده بود. قرار بود شنبه شب، حوالی ساعت ده و بیست و پنج دقیقه، یعنی همان لحظاتی که دخترش به خانه می رسید، سفره ای پهن شود و مهرجویی و خانواده ی کوچکش بر سر آن بنشینند و غذایی بخورند. پیش از این اما دستی یا دستانی تیغه ی چاقو را سهمگین در رگ گردن مهرجویی فرو کرده و حیات را از او و همسرش ربوده بود.
دنیای بی رحمی است. هشتاد و سه سال زندگی کردید اما دریغ که دستی ناپاک فرصت گسترانیدن سفره را از شما گرفت آقای مهرجویی. دریغ. دل ما به حال خودمان می سوزد که سفره ی خانه ی شما پهن نشده، جمع شد.
۵۷۵۷
منبع: سام فیلم
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب