چهار دهه خاطرات صحنه-۶۳؛
از نخستین نمایش جنگی ایران چه می دانید؟
به گزارش سام فیلم، نمایش ننه خضیره از نخستین و تاثیرگذارترین تجربیات تئاتری در حوزه جنگ بشمار می رود که در آذر 1360 و در بحبوحه جنگ تحمیلی روی صحنه رفت.
خبرگزاری مهر -گروه هنر-آروین موذن زاده؛ تئاتر ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و با سپری کردن بیش از ۴ دهه پا به قرنی تازه گذاشت؛ در این عمر سپری شده ۴۵ ساله، آثار مختلفی با مطالبی متنوع از دفاع مقدسی، دینی، کمدی، اجتماعی و … تولید و در سالن های تئاتر به صحنه رفتند. تعدادی از این آثار بسیار جریان ساز بودند و برخی آثار خاطره انگیز و پرمخاطب.
شاید خالی از لطف نباشد مروری داشته باشیم بر آثاری که طی دهه های ۶۰، ۷۰، ۸۰ و ۹۰ تولید و اجرا شدند، روندی که این آثار برای تمرین و تولید طی کردند، گروهی که در تولید و اجرای اثر حضور داشتند و دیدن تصاویر این اجراها شامل عکس یا فیلم.
از این رو در گروه هنر تصمیم بر این شد که از شروع سال ۱۴۰۰ با جمع آوری اطلاعات مختلف اجراهای ۴ دهه گذشته، مروری بر تولیدات تئاتر ایران در این بازه زمانی داشته باشیم که این گزارش ها تا نیمه سال ۱۴۰۱ ادامه یافت و پس از وقفه ای چند ماهه قرار بر این است که از شروع سال ۱۴۰۲ این روند مجدداً ادامه پیدا کند.
از این رو در شصت و دومین گام از مرور «چهار دهه خاطرات صحنه» سراغ نمایش «حماسه ننه خُضَیره» نوشته کار گروهی (حمید مظفری، سهراب سلیمی و محمدرضا کلاهدوزان) و کارگردانی حمید مظفری (به تعبیری کار گروهی) رفته ایم.
فرشید ابراهیمیان، الیزا جوهری، گوهر خیراندیش، محمد اسلامی پور، احمد کازرونی، حسن مرادی، جمشید اسماعیل خانی، پروین ملک، مرتضی یوسف دوست، سهراب سلیمی، رضا شمس، مریم شیرازی، ترانه صادقیان، اصغر قریبیان، حمید مظفری و محمدرضا کلاهدوزان بازیگران این نمایش بودند و نقش ننه خضیره را نیز تانیا جوهری بر عهده داشت.
نمایش «حماسه ننه خُضَیره» را می توان نخستین تجربه صحنه ای مربوط به جنگ ایران و عراق دانست که برمبنای داستانی واقعی و با محوریت کنش قهرمانانه یک بانوی ایرانی نوشته شده است. این اثر نمایشی پس از اجرا در تالار رودکی (وحدت) بصورت تله تئاتر نیز ضبط و به تناوب از شبکه های اول و دوم سیما پخش گردید. سال قبل نیز فیلم کوتاهی به نویسندگی و کارگردانی سعید کریمی و با مشارکت اداره کل تبلیغات اسلامی استان کهگیلویه و بویراحمد درباره ی ننه خضیره تولید شده است. متأسفانه به سبب کمبود منابع دقیق و نبود آرشیوی ثبت شده از رخدادهای آن دوران اطلاعات اندکی از گروه اجرائی این اثر نمایشی و تصاویر اجرا در دسترس قرار دارد و تنها می توان به خاطرات و مصاحبه های جسته و گریخته بازیگران نمایش درباره ی این اثر در طول سالهای قبل بسنده کرد.
«حماسه ننه خضیره» را می توان همچون خاطره انگیزترین نمایش های ژانر جنگی که بعدها در ایران دفاع مقدس نام گرفت، به حساب آورد که روایتی مستند از ایستادگی و شجاعت زنی خوزستانی اهل سوسنگرد در مقابل سربازان متجاوز بعثی را به مخاطب ارائه می داد. این اثر نمایشی در بحبوحه جنگ تحمیلی و در زمانی که مردم عزیزان شان را برای دفاع از خاک و ناموس این مملکت به جبهه های جنگ می فرستادند، تولید شد در صورتیکه جسارت و از خودگذشتگی ننه خضیره می توانست به آنها برای ادامه راه امیدواری دهد.
جنگ از بزرگترین بحران ها و درگیری های بشر امروز است که بُروزش بر فرهنگ و هنر هر کشوری تأثیر به سزایی می گذارد و در این بین نقش هنر نمایش در ارائه تصویری باورپذیر از جنگ که گاهی اهتمام در تهییج مردم و حتی سربازان در خط مقدم جبهه دارد و در مواقعی هشداردهنده و ناامیدکننده است و از لطمه ها و اتفاقات ناگوار می گوید و در موقعیت هایی هم تلاش دارد شور و امید را در دل مردم بکارد و از یاس و ناامیدی شان بکاهد، بسیار تأثیرگذار است.
پایه های ابتدایی تئاتر مقاومت در کشور ما که بعدها تئاتر دفاع مقدس نام گرفت از دهه ۶۰ شکل گرفت. در موقعیتی که همچنان جنگ تحمیلی جریان داشت و همه اتفاقات و جریان ها تحت تأثیر جنگ بود تئاتر نیز این قاعده مستثنی نبود و هنرمندان تئاتر تلاش داشتند نمایش هایی را با مضمون جنگ برای اجرا آماده کنند. تعدادی از نمایش هایی که در دهه ۶۰ با موضوع جنگ تولید شدند، توانستند فضای متفاوتی از این موقعیت عرضه کنند و بدون پرداختن به قهرمان پروری های کاذب که در سینمای آن دوران جریان داشت نگاهی انسانی و زمینی به مقوله جنگ، دفاع و اتفاقات تراژیکی که در این برهه از زمان رخ می دهد، داشته باشند و از ایستادگی و مقاومت مردمی بگویند که برای نجات ناموس و وطن خود از هیچ خدمتی فروگذار نمی کنند.
«حماسه ننه خضیره» نیز در همین دوران و با همین نگاه شکل گرفت. سهراب سلیمی ایده پرداز و یکی از بازیگران نمایش در گفتگویی درباره ی نحوه ایجاد طرح و داستان اولیه این نمایش گفته است: در آن زمان برادرم که فرمانده ستون های زرهی لشکر ۱۶ قزوین در منطقه خوزستان بود، در یکی از مرخصی هایش که به تهران آمده بود، مرا با قصه ای رویارو کرد. او از زنی به نام ننه خضیره نام برد که در زمان محاصره سوسنگرد با تعداد کمی از اهالی و بستگانش همچون دختر و دامادش نه فقط شهر را ترک نکرده بلکه با عراقی ها مبارزه کرده و تا پای جان ایستادگی کرده بود. از آن پس، نام این بانوی مقاوم و شجاع در آن منطقه بر سر زبان ها افتاد. این نقل قول آنچنان ذهن مرا مشغول کرد که احساس کردم ارتباط دیرینه ای با او دارم. طولی نکشید که این خبر و داستان مقاومت ننه خضیره در ستون خبری روزنامه کیهان هم چاپ شد. باتوجه به داشته های آن زمان خودم آغاز به نوشتن طرح نمایشی از این ماجرا کردم. «حماسه ننه خضیره» نخستین اثری بود که به عنوان یک نمایش ملی و در رابطه با جنگ شکل گرفت، تمام انگیزه ها معنوی بود و هیچ گاه مسائل مادی مطرح نبود وی افزود: آن زمان، هنرمندان وابسته به اداره تئاتر به گروههای مختلفی تقسیم شده بودند و من همراه دوستان دیگری همچون حمید مظفری، مرحوم جمشید اسماعیل خانی، گوهر خیراندیش، تانیا جوهری، فرشید ابراهیمیان و … گروه ۵ اداره تئاتر را ایجاد کرده بودیم. من طرح نمایش «حماسه ننه خضیره» را برای اجرای صحنه ای به گروه پیشنهاد دادم و قرار شد بصورت گروهی، نمایش برای اجرا آماده شود. پس از ایجاد نمایش، معاونت هنری وقت وزارت ارشاد از کار دیدن کرد و به قدری از دیدن کار به شوق آمد که از آن پس خودش به عنوان یک عامل تولید همیشه همراه گروه بود و پس از اجرا در تالار وحدت شرایط ضبط تلویزیونی کار را آماده کرد و کار پس از ضبط چند بار از شبکه های اول و دوم سیما پخش گردید و حتی در جشنواره های تلویزیونی برون مرزی نیز شرکت کرد. «حماسه ننه خضیره» حاصل زحمات فراوان و انگیزه و شوری بود که گروه داشت. باوری بود که باتوجه به شروع جنگ و شرایط مرزها که در کل کشور وجود داشت شکل گرفته بود و تلاش می کردیم اثری باشد که بتواند با مردم ارتباط برقرار کند و تأثیرگذار باشد. این کارگردان و مدرس تئاتر تصریح کرد: «حماسه ننه خضیره» نخستین اثری بود که به عنوان یک نمایش ملی و در رابطه با جنگ شکل گرفت، تمام انگیزه ها معنوی بود و هیچ گاه مسائل مادی مطرح نبود. مطلب دیگری که باید اشاره کنم این که نمایش به قدری انعکاس گسترده ای پیدا کرد که نظر خیلی از تولیدکنندگان و تهیه کنندگان سینما را هم به خودش جلب کرد و اگر بصورت فیلم سینمایی درنیامد، بدین سبب است که خواسته های تولیدکنندگان مغایر با اهداف گروه بود و حاضر نبودیم ارزش های واقعی این نمایش فدای مسائل یک سویه تولید شود و حاصل آن نگاهی متداول از بطورمثال سینمای اکشن شود. مطلوب ما سینمایی محتواگرا بود که بتواند ارزش های کار را بروز دهد و چون خود گروه نیز فاقد امکانات مالی تولید فیلم بود نتوانستیم بصورت مستقل این کار را انجام دهیم و در نهایت فیلمی ساخته نشد.
در این اثر نمایشی گوهر خیراندیش در نقش ننه عبدو همراه با همسرش مرحوم جمشید اسماعیل خانی به ایفای نقش می پرداخت. وی در گفتگویی درباره ی شرایط تمرین و سپس اجرای نمایش درحال و هوای آن روز جامعه گفته است: ما به دور از هیاهوی جنگ کار می کردیم و اساساً در آن زمان باید کارگردان به شکلی کار می کرد که به مردم عادی بگوید زندگی عادی جریان دارد و مردم نباید خودشان را ببازند، در هنگام جنگ ما حتی در سریال ها هم حضور پیدا می کردیم. زندگی در کنار جنگ در همه جا جریان داشت و ما فکر می کردیم هدف ما به عنوان یک بازیگر این است که خدمتی بکنیم و در هر شرایطی باید به کارمان ادامه می دادیم و اصلاً جنگ نباید می توانست موجب ترک کردن کارمان شود. یکی از روزهایی که می خواستم سر تمرین «حماسه ننه خضیره» بروم، تهران بمباران شد و من در خیابان چرچیل آن موقع (نوفل لوشاتوی فعلی) حدودا مطمئن بودم که زنده نمی مانم، ولی هیچ گاه به این فکر نمی کردم که کاش نمی آمدم تمرین تئاتر و هنوز هم به این مسأله فکر نکرده ام. من عاشق این کار بودم و جنگ هم مرا به شکلی تشویق می کرد که کارم را رها نکنم ایشان سپس به ذکر خاطره ای از این تئاتر پرداخت و عنوان کرد: یکی از روزهایی که من می خواستم به اداره تئاتر بروم، سر تمرین «حماسه ننه خضیره»، تهران بمباران شد و من در خیابان چرچیل آن موقع (نوفل لوشاتوی فعلی) حدودا مطمئن بودم که زنده نمی مانم، ولی هیچ گاه به این فکر نمی کردم که کاش نمی آمدم تمرین تئاتر و هنوز هم به این مسأله فکر نکرده ام. من عاشق این کار بودم و جنگ هم مرا به شکلی تشویق می کرد که کارم را رها نکنم تا بتوانم کاری کنم و نشان بدهم زندگی ادامه دارد. خیراندیش درباره ی داستان نمایش که از واقعه ای مستند شکل گرفته، اظهار داشت: نمایش ما قصه زنی را می اظهار داشت که در سوسنگرد برای انتقام از کسانی که به عروس و خانواده اش تجاوز کرده بودند، نانی را می پزد و درون آن زهر می ریزد و عراقی ها مجبورش می کنند از نانی که پخته بخورد و او هم برای اینکه شک نکنند، اول خودش از نان می خورد و همراه با عراقی ها کشته می شود. اینگونه بود که «حماسه ننه خضیره» شکل گرفت، در همان شرایط ناگوار جنگ، ما داشتیم این تئاتر را کار می کردیم و امیدوار بودیم جنگ به زودی تمام شود و مردم هم بسیار زیاد استقبال می کردند. ما نگران بودیم خیل عظیمی که برای دیدن تئاتر آمده بودند [در اثر حوادث احتمالی زمان جنگ] از طبقه دوم تالار وحدت پایین نیفتند پس زندگی برای ما ادامه داشت. وی درباره ی این که چگونه در وضعیت جنگ حاضر به اجرا شده اند، توضیح داد: ما می خواستیم بگوییم مردم ما شجاع هستند و حاضرند تا آخرین قطره خون شان بجنگند برای اینکه [نیروهای ما] بر خلاف سربازان عراقی مجبور نبودند که به جبهه بروند. آنها فقط [داوطلبانه] از آرمان ها و ناموس شان دفاع می کردند و ما هم می خواستیم به سهم خودمان بگوییم مردم ما شجاع هستند … هم بازتاب دلاوری سربازان ما در آن تئاتر هویدا بود و هم قصد داشتیم بگوییم که نیروهای عراقی آخر سر ناگزیرند ایران را ترک کنند.
حمید مظفری نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر را که در سالهای اخیر کم کار شده است، می توان به عنوان کارگردان نمایش «حماسه ننه خضیره» معرفی نمود. البته در بعضی منابع کارگردانی نمایش را کار گروهی دانسته اند اما مظفری در گفتگویی که با مجله سوره اندیشه درباره ی این نمایش داشته به تفصیل درباره ی این اثر نمایشی و نقشی که هر کدام از اعضای گروه در روی صحنه رفتن و ایجاد آن داشته اند، صحبت کرده است. وی درباره ی نمایش «حماسه ننه خضیره» گفته است: این نمایش در آذر سال ۶۰ در تالار رودکی به صحنه رفت و مدتی بعد برای تلویزیون ضبط و از شبکه های اول و دوم سیما پخش گردید. آن زمان ۲ شبکه بیشتر نبود و هر ۲ به فاصله سه روز در روزهای نوروز این کار را پخش کردند. ضبط و تولید این کار در شبکه دو انجام شد که روز سوم فروردین آنرا پخش کردند و جمعه پنجم فروردین هم شبکه یک این کار را بجای فیلم سینمایی پخش کرد. زمستان ۶۰ این کار ضبط شد و فروردین ۶۱ آنرا پخش کردند. وی در پاسخ به این که آیا این نمایش پخش مجدد هم داشته است، عنوان کرد: خیر دیگر تکرار نشد که خود داستان ها دارد و خواسته شد که به دست فراموشی سپرده شود. البته بگویم تلویزیون این کار را جهت شرکت در جشنواره بین المللی تولیدات تلویزیونی در یکی از کشورهای غربی که دقیقاً نمی دانم کجا بود انتخاب نمود و برنده جایزه هم شد و بعد در جشنواره دیگری در کشور سوریه هم شرکت کرد که البته ما از این اتفاق ها غافل بودیم و بطور تصادفی در یکی از برنامه های ایام دهه فجر آقایی که از پیشرفت تولیدات تلویزیونی در آن سال ها صحبت می کرد به دریافت جایزه برای «حماسه ننه خضیره» از آن جشنواره اشاره نمود و ما آنجا آگاه شدیم ولی کسی ما را که تولیدکننده این کار بودیم در جریان قرار نداد. مظفری با اشاره به این که نسخه ویدئویی از این کار در اختیار ندارد درباره ی ایجاد نمایش اظهار داشت: این داستان ریشه در یک خبر واقعی دارد که ما در یکی از روزنامه ها خواندیم. در یکی از روستاهای سوسنگرد زنی به نام ننه خضیره زندگی می کرد که عراقی ها پس از ورود به خاک ایران منزل او را در آن روستا محل استقرار خود قرار می دهند و او را مجبور می کنند تا برای شان کار کند و یک شب دختر او را هتک می کنند که ما در نمایش دختر را به عروس تبدیل کردیم. تجاوز به خاک و ناموس ننه خضیره را به خشم می آورد و تصمیم می گیرد آنها را از بین ببرد. برای این کار هنگام پختن نان در آن مرگ موش می ریزد و عراقی ها که متوجه رفتار غیر معمول او شده اند او را مجبور می کنند تا اول خودش از آن نان بخورد و بعد آنها. ننه خضیره این کار را می کند و آنها نیز از آن نان می خورند و همگی همچون ننه خضیره کشته می شوند. وی درباره ی چگونگی نگارش نمایشنامه عنوان کرد: طراح قصه و خبر در دل گروه آقای سهراب سلیمی بود. در اداره تئاتر گروهی تشکیل شده بود که نامی نداشت ولی از آنجائیکه پنجمین گروه شکل گرفته در آنجا بودیم به گروه شماره ۵ شناخته شدیم و قرار شد کار به شکل گروهی صورت گیرد. روی موضوع و طرح پیشنهادی فکر کردیم و به این نتیجه رسیدیم که این بهترین است. بنا شد آقای سلیمی طرح گسترده تری برای این قصه بنویسند. این کار انجام شد و قرار شد شخصیت ها و قصه کامل تر در دل گروه شکل بگیرد ما نیز با تحقیق و آگاهی از مسائل موجود جنگ همچون حضور ستون پنجم و خائنان و افراد سودجو که بدنبال منافع مالی خود بودند و آنانی که مسائل قومی را مطرح می کردند خصوصاً مساله اعراب که مورد سواستفاده عراقی ها بود و تبلیغ این در جنوب که شما عرب هستید و عراقی ها برادر شما هستند، باید از آنها حمایت کنید نه از ایران، شخصیت های مختلف را نوشتیم. همچون شخصیت شیخ عثمان مغازه دار که در کار قاچاق کالاست و یکی از عوامل دست پایین مزدورهای عراقی است … تا این که شکنجه یکی از دوستان هم محلی خود به نام حمدان را که پاسدار است، می بیند و گرفتار تردید می شود و می فهمد که اشتباه کرده است و نزد ننه خضیره برمی گردد. می توان گفت نمایش «ننه خضیره» حاصل سه مرحله است. اول اندیشه گروهی، دوم کار آقای کرم رضایی که حاصل نظرات جمع و بحث های گروهی بود و قصه اصلی را می نوشتند و البته نظرات خودشان را هم مطرح می کردند و سوم کاری که من انجام دادم همچون نوشتن اشعار و دیالوگ نویسی که بخشی تغییر نمود و برخی همان نوشته های آقای کرم رضایی است و در نهایت متن از اول بازنویسی شد این هنرمند درباره ی این که نمایشنامه توسط چه کسی نوشته شده، عنوان کرد: بعد از آن که قصه را تعریف کردیم و کم کم شخصیت های مختلف شکل گرفت و رابطه بین افراد و شخصیت ها تعریف شد، قرار شد آقای کرم رضایی که عضو گروه شماره ۵ بود نتیجه هر جلسه را بصورت متن بنویسند و در جلسه بعد خوانده شود. اگر تصویب می شد که می ماند و اگر نه تغییر می کرد. این کار تا پایان نگارش نمایشنامه اولیه انجام شد و در دل آن تغییرات صورت می گرفت. اما متن نهایی که خوانده شد گروه از آن استقبال نکرد و پیشنهادهای جدیدی عنوان شد ولی آقای کرم رضایی حاضر به تغییرات در متن نشدند با آنکه بسیار زحمت کشیدند و کار خلاقه زیادی انجام دادند ولی چون اختلاف سلیقه ها زیاد شد ایشان گروه را ترک کردند. قرار شد متن از اول بازنویسی شود. برای این کار سه نفر انتخاب شدند مرحوم اسماعیل خانی خود من و یک نفر دیگر، ما سه نفر صحبت کردیم و پس از شنیدن نظرات قرار شد خود من کار را از اول بازنویسی کنم و این کار انجام شد. می توان گفت نمایش «ننه خضیره» حاصل سه مرحله است. اول اندیشه گروهی، دوم کار آقای کرم رضایی که حاصل نظرات جمع و بحث های گروهی بود و قصه اصلی را می نوشتند و البته نظرات خودشان را هم مطرح می کردند و سوم کاری که من انجام دادم همچون نوشتن اشعار و دیالوگ نویسی که بخشی تغییر نمود و برخی همان نوشته های آقای کرم رضایی است و در نهایت متن از اول بازنویسی شد. این بازیگر و کارگردان با سابقه تئاتر در ادامه تصریح کرد: کار نهایی مورد تصویب گروه قرار گرفت و تمرین شروع شد. ما یک حامی خوب هم داشتیم؛ آقای هوشنگ توکلی که سرپرست اداره تئاتر بود و چون گروه ما فعال بود از ما حمایت کرد و آقای مهدی کلهر را برای دیدن تمرین های نهایی دعوت کرد. آقای مهدی کلهر معاون هنری وزیر ارشاد بود که بسیار به ما کمک کرد و نباید نقش ایشان را در اجرای این کار نادیده گرفت. مظفری درباره ی این که کارگردانی نمایش را چه کسی بر عهده داشته است، اظهار داشت: اساس نگاه گروهی بود و قرار شد به اتفاق یک نفر دیگر این کار را انجام دهیم به این صورت که یک روز من این کار را کارگردانی کنم و روز بعد ایشان ولی تئاتر در عمل یک کارگردان بیشتر ندارد و باید حرف آخر را یک نفر بزند. پس به تدریج برمبنای اعتمادی که گروه در حوزه رهبری به من پیدا کرده بود بیشتر بار کار به دوش من افتاد. قرار بود این کار در سالن تالار فارابی خیابان سی تیر اجرا شود و کار ساخت دکور هم شروع شده بود ولی آقای کلهر که کار را دیدند، گفتند این کار باید در تالار رودکی (وحدت فعلی) اجرا شود و ما را به تالار رودکی منتقل کردند و دکور برمبنای تالار رودکی ساخته شد و بعد تغییراتی کرد. کارگردان نمایش «بیتوس بیچاره» در پاسخ به این که آیا مسئولیت نهایی کار با او بوده، توضیح داد: شاید برخی از دوستان شریک در آن کار زیاد از این حرف خوشتان نیاید. من تابحال این را در جایی نگفته بودم ولی اگر از آنها نیز سوال شود چون آدم های بی انصافی نیستند می پذیرند که من نقش اساسی در این کار داشتم البته این کار به خاطر تجربیات گروهی یک کار واقعاً استثنایی بود و دیگر هیچ گاه تکرار نشد. عشق و علاقه وافری که پشت این جریان بود موجب ایجاد کار شد. بازیگر سریال «پهلوانان نمی میرند» درباره ی کم بودن مدت زمان اجرا و میزان استقبال از نمایش عنوان کرد: طبق آمار روزانه فروش که نزد من موجود است حدود ۲ هفته از ۱۹ آذر سال ۶۰ با بلیت های ۵ و ۱۰ تومانی [نمایش اجرا شد]. ما برای اجرای شب اول از هنرمندان اداره تئاتر دعوت کردیم که بیایند، تعداد زیادی آمدند و ما را مورد لطف و تشویق خود قرار دادند و ایرادات کار را هم گفتند که بسیار مفید بود. اجرای عموم که شروع شد مصادف شد با نخستین مراسم برگزاری هفته وحدت و سالن رودکی مورد نیاز بود و پس از آن مراسم بود که نام تالار به وحدت تغییر پیدا کرد. پس از اتمام مراسم هفته وحدت، مسئولان آن زمان تالار از ما خواستند تا اجرا را ادامه دهیم، از آنها خواستیم تسویه حساب مالی تا آن زمان را که مبلغی حدود ۳۰، ۰۰۰ تومان بود انجام دهند و شرایط خودمان را برای ادامه کار مطرح کردیم که آنها قبول نکردند و به آسانی از کار گذشتند و کار دیگر اجرا نشد. آنها می خواستند ما بدون دریافت وجهی اجرا نماییم. پس از آن مسئولان هم عوض شدند و گرایش های خاص خودرا داشتند که برای ما تازگی داشت.
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب